Για έναν τυφλό μας μιλούσε σήμερα το Ευαγγέλιο, αγαπητοί μου, που αδυνατούσε να έχει όλα αυτά που για εμάς είναι συνήθη στη ζωή και την καθημερινότητά μας ,τα πρόσωπα των αγαπημένων μας,το φυσικό περιβάλλον,τα βουνά, η θάλασσα και όλα αυτά.Του έλειπε η αίσθηση της όρασης και όλα όσα εξαρτώνται από αυτήν.
Είχε όμως αρετές ο τυφλός αυτός, είχε πνευματική όραση, είχε πίστη στον Χριστό και γι αυτό βραβεύτηκε από Εκείνον,που είπε πως είναι το Φως του κόσμου,και έλαβε την θεραπεία του, αξιούμενος να αποκτήσει και το φως των ματιών του.
Ζητιανεύοντας την αγάπη των συγχωριανών του,επαιτούσε,στην είσοδο της πόλης τους, για να επιβιώσει,αφού ως τυφλός αδυνατούσε να εργαστεί και να εξασφαλίσει τα προς το ζην.
Όταν ο τυφλός άκουσε ότι στο πλήθος του λαού είναι και ο Ιησούς ο Ναζωραίος και ότι περνάει από μπροστά του, «εβόησε». «Εβόησε», σημαίνει ότι έβγαλε μεγάλη φωνή, φωνή σαν σάλπιγγα. Και τι είπε;
Είπε και παρεκάλεσε να τον κάνει καλά ο Χριστός, αλλά όπως το είπε, όπως διατύπωσε το αίτημά του, είναι σαν να έκανε ένα δυνατό κήρυγμα. Ενώ οι άνθρωποι του είπαν γενικά ότι περνάει από εκεί ο Ιησούς, που κατάγεται από την Ναζαρέτ, αυτός τον είπε, «Υιό Δαβίδ». Εβόησε και είπε, «Ιησού, Υιέ Δαβίδ, ελέησόν με»! Με την έκφραση «Υιέ Δαβίδ», χριστιανοί μου, ο τυφλός είπε τον Ιησού «Μεσσία». Γιατί από τον Δαβίδ θα καταγόταν ο Μεσσίας. Ο τίτλος δε «Μεσσίας» είναι ακριβώς αυτό που εμείς λέγουμε «Χριστός». Δηλαδή, ο τυφλός αυτός στην Ιεριχώ είπε στον Ιησού αυτή την προσευχή: «Ιησού Χριστέ ελέησόν με».
Είναι, χριστιανοί μου, η προσευχή που από πολλά σημεία της Καινής, αλλά και της Παλαιάς Διαθήκης, μας δίδαξαν οι άγιοι Πατέρες να λέγουμε. Είναι η πεντάλογος προσευχή, «ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ»! Να την λέμε, αδελφοί, να την λέγουμε την προσευχή αυτή. Έχει δύναμη πολλή και μεγάλη. Αυτή τη προσευχή έλεγαν μοναχοί και ασκητές, άρχοντες και κληρικοί ,άγιοι και αμαρτωλοί με μετάνοια και αγίασαν. Με αυτή την προσευχή θεραπεύτηκε ο τυφλός του σημερινού Ευαγγελίου. Μάλιστα, μας είπε το σημερινό Ευαγγέλιο ότι οι άνθρωποι επέπλητταν τον τυφλό, που φώναζε και έλεγε συνεχώς την προσευχή αυτή, και του έλεγαν να σιωπήσει, αλλά αυτός «πολλώ μάλλον έκραζεν, Υιέ Δαβίδ, ελέησόν με»!
Η κραυγή αυτή του επαίτη τυφλού,έγινε κραυγή της Εκκλησίας, ικεσία της καρδιάς και των χειλέων των μελών της Εκκλησίας. Το <<Κύριε Ελέησον>> είναι η ικεσία του λαού του Θεού, για τη σωτηρία του από τον διερχόμενο Χριστό και όχι μόνο, αφού Εκείνος είναι πάντα παρών και αποκαλύπτεται μέσα στη ζωή της Εκκλησίας μας και τα μυστήρια της. Είναι η απάντηση και η βεβαιότητα των πιστών για το έλεος του Θεού, στα αιτήματα των κληρικών της Εκκλησίας στη λατρεία και σε όλες τις ακολουθίες.
Αλλά υπάρχει, αδελφοί, και η ψυχική τύφλωση, η τύφλωση του νοός, που την έχουμε όλοι, άλλος λιγώτερο και άλλος περισσότερο. Για την θεραπεία μας, λοιπόν, από την τύφλωση αυτή, ας φωνάζουμε και εμείς και ας παρακαλούμε τον Χριστό να μας ελεήσει και να μας θεραπεύσει. Και αν μερικοί μας εμποδίζουν όπως έκαναν πολλοί στον τυφλό του Ευαγγελίου μας, και μας λέγουν να μην το κάνουμε αυτό – ο Διάβολος είναι αυτός που μας εμποδίζει – εμείς πιο πολύ να λέγουμε, ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ ΕΛΕΗΣΕ ΜΕ!
Και σήμερα, πρώτη του μήνα Δεκεμβρίου, ας θυμηθούμε, πως έρχεται ο Χριστός και πάλι να γεννηθεί, και να μας συναντήσει ,έρχεται να μας δώσει το φως της ζωής και της λύτρωσης μας από το σκότος της αμαρτίας ,που μας τυφλωνει καθημερινά. Ελάτε να συναντήσουμε το Χριστό, χρησιμοποιώντας τα μέσα που μας παρέχει η Εκκλησία μας, την προσευχή την αδιάλειπτη, τη μετάνοια και την εξομολόγηση και τη συμμετοχή μας στη Θεία Ευχαριστία.Τότε μόνο θα γαληνέψουμε,θα καθαρισθούμε και θα φωτισθούμε, τότε θα ανοίξουν αληθινά τα μάτια μας, όταν αντιληφθούμε και βιώσουμε πως, πραγματικά, <<Είδομεν το φως το Αληθινόν.>> Γένοιτο.