Το Μοναστήρι της “Γιάτρισσας” διοικητικά ανήκει στην Τ.Κ. Καστάνιας, του Δήμου Ανατολικής Μάνης, της Π.Ε. Λακωνίας. Έχει χτισθεί στην κορυφογραμμή του Ταϋγέτου.
Από εκεί ψηλά η Παναγία έχει την εποπτεία των νομών Λακωνίας και Μεσσηνίας. Στέκει και φρουρεί τους κατοίκους όλης της Μάνης. Οι χριστιανοί που κατοικούν στους δύο αυτούς Νομούς πλησίον του Μοναστηριού στρέφουν την καρδιά τους και τα μάτια τους, με εμπιστοσύνη, προς το Μοναστήρι της. Απ’ εκεί η Παναγία, “επάνω Όρους κειμένη”, δέχεται τις ευχαριστίες τους, ακούει τις δεήσεις τους, ευλογεί και προστατεύει τους ναυτικούς και ψαράδες που βρίσκονται και διαπλέουν τους δύο γειτονικούς θαλάσσιους κόλπους, καθώς και εκείνους που περνούν τους δρόμους που οδηγούν από το Γύθειο στη Σπάρτη ή Καλαμάτα.
Η Εκκλησιαστική διοίκηση του Μοναστηριού της “Γιάτρισσας” είχε για πολλά χρόνια μία περίεργη ιδιομορφία, ένα ιδιότυπο καθεστώς, που εμπόδιζε πολύ την ανάπτυξη και πρόοδό του. Την πνευματική εποπτεία και παρακολούθηση του Μοναστηριού την είχαν οι δύο Μητροπόλεις, Σπάρτης και Γυθείου και τούτο διότι οι γειτονικές ενορίες υπήγοντο η μεν στη Μητρόπολη Σπάρτης, η δε στη Μητρόπολη Γυθείου. Αι εισπράξεις του Ναού κατά την ημέρα της Πανηγύρεως περιήρχοντο εις το Τ.Α.Κ.Ε. (Ταμείον Ασφαλίσεως Κλήρου Ελλάδος). Υπήρχε, συγχρόνως, μία πενταμελής Επιτροπή, από δύο ιερείς, των ως άνω χωριών, και τρείς λαϊκούς, που προτείνονταν απ τους Μητροπολίτες Σπάρτης και Γυθείου και διορίζονταν από τη Διοίκηση του Τ.Α.Κ.Ε. Έργο δε της επιτροπής ήταν να δέχεται δωρεές και να κάνει διάφορα έργα στο Μοναστήρι.
Επιβάλλεται, χάριν της ιστορικής αλήθειας και δια λόγους δικαιοσύνης να τονισθή η αξιόλογη προσφορά της επιτροπής αυτής, της οποίας τα μέλη ήταν διαρκώς τα ίδια πρόσωπα. Επετέλεσαν διάφορα έργα, όπως την επισκευή της στέγης του ναού, την κατασκευή υδραγωγείου κ.α., παρά τις δυσμενείς συνθήκες που επικρατούσαν δια την καλή λειτουργίαν του υπάρχοντος ως απλού προσκυνήματος του Μοναστηριού.
Πάντως πρέπει να ομολογηθεί ότι η όλη κατάσταση της Μονής δεν ήταν καλή εξ αιτίας της πολυαρχίας στη διοίκησή της, που κατέληγε κυριολεκτικά στην αναρχία και στην αποκαρδιωτική αταξία. Μια διασάφηση για κάθε αναγνώστη. Το ωνόμαζαν Μοναστήρι χωρίς να είναι Μοναστήρι! Ένα εξωκκλήσι σχεδόν ακέφαλο ή πολυκέφαλο ως προς τη διοίκηση. Παρά την θλιβερή αυτή κατάσταση από πάσης πλευράς συνέτρεχε πλήθος λαού κατά την ημέραν της εορτής των Γενεθλίων, 8 Σεπτεμβρίου. Προσκύνημα λαού σ’ έρημο τόπο!
Τέλος η Παναγία, καθώς φαίνεται από τη μετέπειτα μέχρι σήμερα εξέλιξη την πραγμάτων του Μοναστηριού από το έτος 1971 και εντεύθεν, με την αλματώδη πρόοδο που εσημείωσε και σημειώνει, θέλησε να τακτοποιήση “τα του οίκου της”. Διά του υπ’ αριθμ. 292/1971 Βασ. Διατάγματος της Ελληνικής Πολιτείας εγένετο διαρρύθμιση των συνόρων των γειτονικών Μητροπόλεων Μονεμβασίας – Σπάρτης και Γυθείου – Οιτύλου, ώστε το χωριό της Καστάνιας να περιέλθει με δέκα άλλα χωριά, εκκλησιαστικώς στη Μητρόπολη Γυθείου και κατ’ ακολουθία να περιέλθη σ’ αυτή εξ ολοκλήρου και το Μοναστήρι της “Γιάτρισσας”.
Μετά από αυτό το Τ.Α.Κ.Ε. παρεχώρησε την οικονομική διαχείρηση αυτού στη Μητρόπολη Γυθείου. Η δε Ι. Σύνοδος με την υπ’ αριθ. 32/1972 (1) Κανονιστική Διάταξη, σύμφωνα με το Νόμο, το ανεκήρυξε Ιερό Προσκύνημα, με την προσωνυμία “Παναγία η Γιάτρισσα”. Έτσι λοιπόν κατέστη από νομικής πλευράς Νομικόν Πρόσωπον Δημοσίου Δικαίου, διοικούμενο από πενταμελή Επιτροπή, με Πρόεδρο τον Μητροπολίτη Γυθείου. Σαν Νομικό Πρόσωπο κατέστη ανεξάρτητο, αυτοτελές και αυτοδιοικούμενο Προσκύνημα, ώστε όλα τα έσοδα να περιέρχωνται στο δικό του ταμείο, για την αξιοποίηση του ναού και των κελλιών του.
Με τα έσοδα αυτά και πολλές δωρεές που εδέχετο και δέχεται έγιναν και γίνονται αρκετά και αξιόλογα έργα στο Μοναστήρι. Για την καλύτερη δε οργάνωσή του, από πνευματικής και εκκλησιαστικής πλευράς και την επιτυχία του προορισμού του, σαν εκκλησιαστικού και θρησκευτικού Κέντρου, ανακηρύχθηκε, κατά το έτος 1977, με το υπ’ αριθμ. 326/1978 Προεδρικό Διάταγμα, που δημοσιεύθηκε στο υπ’ αριθμ. 69 τεύχος Α 8-5-1978, φύλλο της Εφημερίδας της Κυβερνήσεως, Ανδρώα Κοινοβιακή Μονή, “Παναγία η Γιάτρισσα”. Οι πρώτοι Μοναχοί, που γράφτηκαν στο νέο αυτό Μοναστήρι ήσαν: 1) Αρχιμανδρίτης Βασίλειος Ζαρκανίτης, 2) Αρχιμανδρίτης Χρυσόστομος Δρόσος, 3) Ιερομόναχος π. Γρηγόριος Ασημακόπουλος και 4) ο Ιεροδιάκονος π. Ιγνάτιος Κεράνης.