Λέγεται, ὅτι ὁ Ἀπόστολος Πέτρος δίδασκε κοντά στήν Via Salaria, βόρεια εἴσοδο τῆς Ρώμης. Ἐκεῖ εὑρίσκοντο πολλές ἐπαύλεις συγκλητικῶν, μεταξύ τῶν ὁποίων καί τῆς οἰκογενείας Acilius. Συγγενής τῆς οἰκογενείας αὐτῆς ἦταν καί ἡ Πρίσκιλλα, ἡ ὁποία δώρησε χῶρο γιά τήν οἰκογενειακή ταφή. Μέ τήν πάροδο τοῦ χρόνου, ὁ ὅλος χῶρος παραχωρήθηκε στήν χριστιανική κοινότητα τῆς Ρώμης κατά τόν 3ο αἰ.. Πρόκειται γιά κατακόμβες λαξεμένες σέ ἡφαιστιακή τέφρα, ἀρκετά μεγάλοι χῶροι μέ ἁψῖδες Ρωμαϊκῆς οἰκοδομικῆς τέχνης καί διακοσμήσεις ἐπιτοίχιες, μέ βιβλικές σκηνές, ἀπεικονίσεις καί ἀλληγορίες πού συνθέτουν ἕνα ἱερό σκηνικό κατάνυξης καί πνευματικῆς ἀναζήτησης. Οἱ κατακόμβες μάλιστα αὐτές ἔλαβον καί τήν ὀνομασία «ἡ βασίλισσα τῶν κατακομβῶν» λόγῳ τῶν πολλῶν ἐνταφιασμένων μαρτύρων. Βρίσκονται σέ βάθος 35 μέτρων καί σέ διάρθρωση τριῶν ἐπιπέδων. Τό «Ἑλληνικό Παρεκκλήσιο» ὀνομάστηκε ἔτσι, λόγῳ τῶν ἑλληνικῶν ἐπιγραφῶν πού τό κοσμοῦν καί στολίζεται ἀπό τήν «Προσκύνηση τῶν μάγων», τήν «Ἀνάσταση τοῦ Λαζάρου» καί τήν «Κλάση τοῦ Ἄρτου», καθώς καί ἄλλες παραστάσεις ἀπό τήν Παλαιά Διαθήκη.
Ἐνδιαφέρον παρουσιάζει καί ἡ αἴθουσα ἤ θάλαμος τῆς «Δεομένης ψυχῆς». Ὁ θάλαμος αὐτός χρονολογεῖται ἀπό τόν 4ο αἰ. μ.Χ. καί ἔλαβε τό ὄνομά του ἀπό μία τοιχογραφία πού ἀναπαριστᾶ γυναῖκα μέ πέπλο σέ στάση προσευχῆς, «Δεομένη», μέ τά χέρια ὑψωμένα πρός τόν Θεό. Σέ ἄλλες πλευρές τοῦ ἰδίου θαλάμου ὑπάρχουν ἀπεικονίσεις ὅπως: «Οἱ τρεῖς Παῖδες ἐν καμίνῳ», ὁ Ἰωνᾶς ἐν τῇ κοιλίᾳ τοῦ κήτους, ἡ θυσία τοῦ Ἰσαάκ κἄ.. Στό κέντρο τῆς ὀροφῆς εἶναι μία θαυμάσια τοιχογραφία, αὐτή τοῦ «Καλοῦ Ποιμένος».
Στήν κατακόμβη αὐτή, τέλος, καί στήν ὀροφή τοῦ θαλάμου πού στέγαζε ἕναν τάφο ἀφιερωμένο πιθανῶς σέ ἕναν μάρτυρα, διατηρεῖται καί ἕνα γύψινο, στό ὁποῖο εἶναι ζωγραφισμένη ἡ Παναγία ἔνθρονη μέ τό θεῖο Βρέφος στήν ἀγκαλιά της καί δίπλα της ἔχει ἕνα προφήτη πού δείχνει πρός ἕνα ἀστέρι. Δεδομένων τῆς τεχνοτροπίας καί τῆς τοποθεσίας (στό ἀρχικό τμῆμα τοῦ κοιμητηρίου) συμπεραίνεται ἡ χρονολόγηση τῆς ἀναπαράστασης νά εἶναι τοῦ 3ου αἰ. καί ὡς ἐκ τούτου, θεωρεῖται ὅτι αὐτή ἡ παράσταση εἶναι, μετά τήν «Προσκύνηση τῶν Μάγων» στό «Ἑλληνικό Παρεκκλήσιο», ἡ ἀρχαιότερη ἀπεικόνιση τῆς Παναγίας καί τοῦ Βρέφους πού μᾶς ἔχει διασωθεῖ στή χριστιανική τέχνη.
Ἡ κατακόμβη ὡς γνωστόν ἦταν τόπος ταφῆς μαρτύρων καί ἡ παραχώρησή της γιά ταφή τῆς χριστιανικῆς κοινότητας τῆς Ρώμης, χρησιμοποιήθηκε καί μέχρι τό ἥμισυ τοῦ 4ου αἰ., γιατί οἱ μεταγενέστεροι Χριστιανοί, θεωροῦσαν τιμή τους, νά ταφοῦν κοντά στούς μάρτυρες τῆς Πίστεως. Στό ἐπίπεδο δέ τοῦ ἐδάφους κτίστηκε ἀπό τόν Πάπα Σίλβεστρο τόν Α', Βασιλική τῶν ἁγίων Μαρτύρων Φήλικα καί Φιλίππου.
Σήμερα μία μοναστική Ἀδελφότητα ἔχει τήν εὐθύνη καί τήν ὅλη μέριμνα γιά τήν ἀξιόλογη αὐτή κατακόμβη. Βρίσκεται στή Via Salaria 430 – Ρώμη.