Η κάθε ενορία είχε και τον παπά. Αυτός, τα παλιά χρόνια, δεν ήτο δημόσιος υπάλληλος αλλά η πληρωμή του γινόταν με τη χρηματική συνδρομή των κατοίκων της ενορίας. Οι επίτροποι κανόνιζαν τη συνδρομή που θα έδινε ο καθένας, ανάλογα με την οικονομική του κατάσταση. Έτσι οι φτωχοί έδιναν πενήντα δραχμές το χρόνο, ενώ οι εύποροι από εκατό μέχρι και διακόσιες δραχμές. Εκτός από τα χρήματα αυτά ο παπάς είχε και τα ‘’τυχερά του’’ από λειτουργίες, γάμους, βαφτίσια κ.α. Επιπλέον το ψωμί δεν το στεριότανε γιατί κάθε Κυριακή, οι νοικοκυρές, που πήγαιναν από ένα πρόσφορο και οι ενορίτες τον ‘’φίλευαν’’ πολλές φορές τυρί, σύγκλινα, χυλόπιτες και τραχανά.
Όταν ήμουν παιδί 5 ετών, θυμάμαι έναν πολύ ηλικιωμένο παπά που τον έλεγαν Σαράντο Αμπάβη και ήτο από το Κουτήφαρη. Όταν ήμουν 8-9 χρονών με άλλα παιδιά πηγαίναμε στον Εσπερινό και μαζί με τον παπά διάβαζαμε και ψέλναμε. Μια μέρα καθώς διαβάζαμε, ο παπάς λόγω γήρατος έπεσε κάτω. Τα παιδιά φοβηθήκαμε και φύγαμε τρέχοντας από την εκκλησία φωνάζοντας ‘’ο παπάς πέθανε’’. Μας άκουσαν οι χωριανοί και έτρεξαν στην εκκλησία μαζί μας. Βρήκαμε τον παπά να ψέλνει και μας είπε ότι είχε ζαλιστεί και έπεσε. Μετά από 3 χρόνια την Άνοιξη του 1931 ο παπάς απεβίωσε. Μαζεύτηκαν όλοι οι χωριανοί και τον ετοίμασαν. Επειδή το σπίτι που έμενε ήτο μικρό τον πήγαμε στην εκκλησία. Χτυπήσαμε την καμπάνα θλιβερά, ειδοποιήσαμε τους συγγενείς του και οι γυναίκες του χωριού μαζεύτηκαν και άρχισε το μοιρολόι. Μια από τις πιο καλές μοιρολογίστρες ήτο η γυναίκα του δασκάλου Κικίλια (τη λέγαμε και δασκάλισσα). Όταν άρχισε το μοιρολόι πρόσεξα πιο πολύ και θυμάμαι την αρχή:
‘’Ακούστε Χοτασιώτες
Πάρτε γύρω τα χωριά
για δάσκαλο και για παπά…’’
Οι λέξεις αυτές μου έκαναν εντύπωση διότι ο δάσκαλος ήτο ζωντανός. Όταν πήγα στο σπίτι ρώτησα τη γιαγιά (τον καλό μου σύμβουλο), γιατί η δασκάλισσα είπε αυτά τα λόγια. Μου είπε τότε ότι ο δάσκαλος θα μετατεθεί σε άλλο σχολείο και πράγματι το Σεπτέμβρη του 1931 ήλθε ο δάσκαλος ο Παναγιώτης Κατσαρέας από την Πολιάνα και παπάς ο Γεώργιος Κοτσυφάκος από τον Πυρίχο (Κάβαλο).