Αὐτό τό μέγα χαρμόσυνο καί κοσμοσωτήριο γεγονός ἑορτάζουμε. Τήν ἐκ νεκρῶν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Καί δίδουμε τόν ἐν Χριστῷ ἀσπασμό δείχνοντας καί μέ τόν τρόπο αὐτό τήν διακοπή τῆς πρώτης ἔχθρας ἀνάμεσα σέ μᾶς καί τό Θεό ἀλλά καί τήν διαλλαγή τοῦ Θεοῦ πρός ἐμᾶς. Μᾶς ἀγαπᾶ ὁ Θεός καί μᾶς σώζει. Αὐτό καταδεικνύεται μέ τήν θυσία τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ καί τήν Ἀνάστασή Του.
Ἔτσι ἡ ἡμέρα αὐτή ἀφιερώθηκε στόν Κύριο καί ἔκτοτε ὀνομάζεται Κυριακή, ἡ ἡμέρα τοῦ Κυρίου, ἡ πρώτη ἡμέρα τῆς ἑβδομάδος, ἀναστάσιμη, Πάσχα.
Καί ἀκόμη, κανείς δέν μπορεῖ νά κάμνει ἀληθινό Πάσχα σωτήριο καί λυτρωτικό, ἄν μαζί μέ τήν τριήμερο τοῦ Χριστοῦ ἀνάσταση δέν προσκυνεῖ καί τήν θεότητά Του. Γι' αὐτό καί ἀκοῦμε τήν Κυριακή τοῦ Πάσχα τήν εὐαγγελική περικοπή νά μᾶς λέγει: «Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος καί ὁ Λόγος ἦν πρός τόν Θεόν καί Θεός ἦν ὁ Λόγος».
Ποιόν, λοιπόν, ἔχουμε Κύριον καί Θεόν μας, ὅπως ὁμολόγησε «μεθ' ἡμέρας ὀκτώ» ὁ Θωμᾶς; Τόν Ἀναστάντα καί Ζωοδότη Χριστόν! Δέν εἶναι «Θεός νεκρῶν», ἀλλά «Θεός ζώντων». Καί σ' αὐτόν ἀνήκει ἡ πίστη, ἡ ὑπακοή καί ἡ λατρεία μας._