«Τῇ Ἁγίᾳ καί Μεγάλῃ Τρίτῃ τῆς τῶν δέκα παρθένων παραβολῆς, τῆς ἐκ τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου, μνείαν ποιούμεθα». Ἔτσι στήν Ἱερά Ἀκολουθία εἶναι ὁ τίτλος: Περί ραθυμίας τῆς ψυχῆς. Καί στή συνέχεια, ὁ Οἶκος καί τό ὑπόμνημα τῆς ἡμέρας. Ἔχουμε καί τήν σπουδαία Παραβολή τοῦ Κυρίου γιά τίς πέντε φρόνιμες καί πέντε μωρές παρθένες.
Ἀσφαλῶς καί ἡ οὐσία τοῦ θέματος εἶναι ἡ ἐγρήγορση, ἡ νήψη τῆς ψυχῆς, ἡ πνευματική ἀγρύπνια, ἡ ἑτοιμασία γιά τήν συνάντηση μέ τόν Κύριο.
Δέν ἐπιτρέπεται νά εἶσαι ράθυμος, ὀκνηρός, ἀμελής, ἀπροετοίμαστος, ἀλειτούργητος, ἀνεξομολόγητος, ἀκοινώνητος, μακράν τῆς Ἐκκλησίας. Ὡς ἔλεγε ὁ Παπαδιαμάντης «ἀλιβάνιστος».
Ὅλος ὁ ἐσωτερικός μας κόσμος πρέπει ν' ἁγνισθεῖ στή Χάρι τῆς μετάνοιας νά λουσθεῖ μέ τά δάκρυα τῆς ἐξομολόγησης καί τῆς στροφῆς πρός τόν Κύριο. Ἡ ψυχή μας νά λάμπει πάντοτε κρατῶντας ἀναμμένη τήν λαμπάδα μας. Ἔτσι νά μᾶς βρεῖ ὁ Νυμφίος._