Ο κατά κόσμον Αναστάσιος Κεφαλάς(1-10-1845 Σηλυβρία Ανατολικής Θράκης, 8-11-1920 - Αθήνα Αρεταίειο Νοσοκομείο), ο Άγιος των καιρών μας Νεκτάριος, Μητροπολίτης της πάλαι ποτέ διαλαμψάσης Μητροπόλεως Πενταπόλεως (εκκλησιαστικής επαρχίας της σημερινής Λιβύης), είχε από έφηβος «πόθον διακαή προς μετάδοσιν ωφελίμων γνώσεων», όπως ο ίδιος επισημαίνει1. Ο Άγιός μας αρχίζει το συγγραφικό του έργο στην Αθήνα από του έτους 1885 και έκτοτε ακαταπαύστως μέχρι της εκδημίας του, με μία μικρή εκδοτική κάμψη από το έτος 1915 έως 1920, η οποία ήταν φυσιολογική εξ αιτίας των πολιτικών και πολεμικών γεγονότων της εποχής. Το συγγραφικό έργο του Αγίου, θεωρείται πρωτοποριακό για την εποχή του και υπερβαίνει την ανθρώπινη φύση, αν αναλογιστεί κανείς τις αμέτρητες ώρες που απαιτούνται για την μελέτη των πηγών και την συγγραφή, με τα τότε μέσα της εποχής, ενόψει του ότι, ο Άγιός μας κάνει χρήση των αρχαίων κειμένων της Ελληνικής και Λατινικής Γραμματολογίας και των Πατέρων της Εκκλησίας μας. Το κόστος των εκδοτικών δαπανών της εποχής του ήταν δυσβάστακτο και πολλά αντίτυπα των βιβλίων του τα χάριζε. Ο ίδιος μας διαβεβαιώνει ότι «ουδέποτε έχω πλεόνασμα τι προς νέαν εκτύπωσιν ενός έργου μου, διότι ουδέποτε εισπράττω, όσα δαπανώ»2.
Όλα όμως αυτά υπερνικήθηκαν από τον «μέγαν ζήλον προς πνευματικόν φωτισμόν του λαού», τον οποίο είχε, όπως γράφει και ο Χρυσόστομος Παπαδόπουλος,3 μετέπειτα Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος, ο οποίος διαδέχθηκε τον Άγιο στη θέση του Διευθυντή της Ριζαρείου Σχολής. Ο Άγιός μας με την ιδιότητα του Διευθυντή της Ριζαρείου Σχολής, προκειμένου να εξυπηρετήσει και πρακτικές ζωτικές ανάγκες της Σχολής, εκδίδει το βιβλίο του «Ιερών και φιλοσοφικών λογίων θησαύρισμα» σε δύο τόμους, το έτος 1895 τον πρώτο τόμο και το έτος 1896 τον δεύτερο τόμο. Στο εν λόγω βιβλίο, ο Άγιος «συλλέγει τον λόγον της αληθείας». Σ’ αυτό το βιβλίο του συγκεντρώνει και κατατάσσει σε 528 κεφάλαια τα σχετικά με την επιγραφή κάθε κεφαλαίου ρητά των Γραφών, των Πατέρων της Εκκλησίας και των αρχαίων Ελλήνων και Λατίνων συγγραφέων, τα οποία νουθετούν, διαπαιδαγωγούν και δίδουν διέξοδο σε πολλά ερωτήματα που απασχολούν τον κάθε άνθρωπο. Μέσα από τη συλλογή αυτή, πέραν των άλλων, μπορούμε να διαγνώσουμε και τις πεποιθήσεις του αγίου σε όλα τα θέματα που περιέχονται στο βιβλίο του. Αυτός όμως ο θησαυρός της σοφίας καθίσταται σήμερα περισσότερο προσιτός με την θαυμάσια νεοελληνική γλώσσα στην οποία απέδωσε τα κείμενα, από την γλώσσα στην οποία εγράφησαν, με το τετράτομο έργο του ο Αιδεσιμολογιώτατος Πρωτοπρεσβύτερος Αντώνιος Μπιλάλης, διδάκτωρ φιλολογίας και εξαίρετος εκπαιδευτικός, ο οποίος είναι άξιος επαίνου γι’ αυτή του την προσφορά.
Μεγάλο μέρος των θησαυρισμάτων του βιβλίου του Αγίου αναφέρεται στην δικαιοσύνη και ειδικότερα σε πράξεις που έχουν σχέση με την παρανομία και νομιμότητα, με τα οποία θα ασχοληθούμε.
Σχετικά με την θεία και ανθρώπινη δικαιοσύνη ο Άγιος αναφέρεται σε έξι κεφάλαια του βιβλίου του 4. Σ’ αυτά αναφέρονται ακατάλυτες έννοιες, της αρχαίας και θεολογικής σοφίας, ως: Φροντίστε να εφαρμόσετε δικαιοσύνη οι κατοικούντες επι της γής(«δικαιοσύνην μάθατε οι ενοικούντες επι της γής»(Ησαϊας). Οσο λαμπρύνει η δικαιοσύνη τη γη δεν λαμπρύνουν τον ουρανό τα αστέρια(«ούτε ο έσπερος, ούτε ο εώος λαμπρύνει τόσον τον ουρανόν, όσον η δικαιοσύνη την γην» (Αριστοτέλης)). Φυσικά η δικαιοσύνη είναι τετράγωνη από παντού ίση και όμοια(«ως έοικεν, η δικαιοσύνη τετράγωνος έστι πάντοθεν ίση και ομοία» (Πυθαγόρας)). Η δικαιοσύνη ρυμοτομεί ευθείες δίκαιες οδούς για τον άνθρωπο(«η δικαιοσύνη άμωμος ορθοτομεί οδούς»(Παροιμ. 11,5)). Όλα αυτά τα σοφά παραγγέλματα απευθύνονται στην δικαιοσύνη από την θεώρηση της ηθικής, η οποία και τα ενστερνίζεται. Σύμφωνα με την ηθική, δικαιοσύνη είναι η σταθερά και διαρκής θέληση προς απόδοση εκάστου του ανήκοντος και απλούστερα ο σεβασμός των δικαιωμάτων των άλλων(ζωής, τιμής, ελευθερίας, περιουσίας και πεποιθήσεων) και η πρόθυμη υπεράσπιση κατά δύναμη του αδικουμένου. Σύμφωνα με την κοινή έννοια της δικαιοσύνης, δικαιοσύνη είναι η ειδική λειτουργία της πολιτείας και μια από τα σπουδαιότερα των υποκειμένων αυτής, η οποία έχει ως σκοπό την ανόρθωση του προσβεβλημένου δικαίου, την διάλυση των διαφορών και την δια του κολασμού των αδικημάτων αποκατάσταση της έννομης τάξης στην κοινωνία. Οι αρχαίες νομοθεσίες στηρίχθηκαν στην κοσμοθεωρία της εποχής τους. Μετά την εμφάνιση του χριστιανισμού ο λεγόμενος «έμφυτος ηθικός νόμος», συμπληρώνεται από τον «αποκεκαλλυμένον». Η ιστορία του δικαίου αποδεικνύει την επίδραση του χριστιανισμού επί του Ρωμαϊκού και Βυζαντινού Δικαίου. Η νομοθεσία άλλαξε εντελώς περιεχόμενο χάρις στα μεγάλα συνθήματα της ελευθερίας, της ισότητας και της δικαιοσύνης, τα οποία από της πρώτης στιγμής διακήρυξε ο χριστιανισμός εις τα πέρατα της οικουμένης. Ο Μέγας Κωνσταντίνος το 321 δι’ ειδικού διατάγματος καταδίκασε την δουλεία και διακήρυξε, ότι η δουλεία είναι αντίθετη προς την ισότητα των ανθρώπων, την οποία δίδαξε ο Ιησούς Χριστός. Με άλλη σειρά νόμων ζήτησε να εξυψώσει την οικογένεια και να τιμωρήσει την έκθεση και την πώληση βρεφών, όπως και άλλα απάνθρωπα έθιμα, τα οποία στρέφονταν κατά της ζωής και της παιδικής ηλικίας. Στην Ιουστινιάνειο νομοθεσία ο Ιουστινιανός επεχείρησε να συντηρήσει το Ρωμαϊκό Δίκαιο εμφυσώντας σ’ αυτό την ζωοποιώ πνοή της χριστιανικής ηθικής και πέτυχε να αμβλύνει την αυστηρότητα αυτού 5. Ιδιαίτερα σε ημάς η χριστιανική ηθική, ο χριστιανισμός, επέδρασε ουσιωδώς στους κανόνες του εθνικού μας δικαίου, όπως δίδασκε από καθέδρας και ο Καθηγητής της Νομικής Σχολής του πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης αείμνηστος Πέτρος Βάλληνδας6.
Πέραν της ανθρώπινης δικαιοσύνης υπάρχει και η θεία δικαιοσύνη, η οποία τα πάντα επιτηρεί και όταν θα έλθει το πλήρωμα του χρόνου θα κρίνει τους πάντες ακριβοδίκαια. Αυτή η κρίση θα είναι θεία, δικαία και αναμφισβήτητη. Χαρακτηριστικά είναι τα ακόλουθα ρητά από την συλλογή του αγίου: Όλα τα έργα του Θεού είναι δίκαια. Η δικαιοσύνη του θεού είναι πλάστιγγα που ζυγίζει και το παραμικρό βάρος ακριβοδίκαια και γέρνει ανάλογα με την αξία ή απαξία του καθενός. Όλα του τα έργα είναι σταθμισμένα με πλήρη δικαιοσύνη(«Πάντα τα έργα Κυρίου μετά δικαιοσύνης. Ροπή ζυγού δικαιοσύνη παρά Κυρίω, τα δε έργα αυτού στάθμια δίκαια»( Παροιμ. .16,11). Εγώ είμαι ο Κύριος που λαλώ δικαιοσύνη και αναγγέλλω την αλήθεια(«Εγώ ειμί Κύριος ο λαλών δικαιοσύνην και αγγέλλων αλήθειαν»( Παροιμ. με.19). Εγώ είμαι ο Κύριος που αγαπά την δικαιοσύνη και μισώ τις άδικες αρπαγές και για αυτό θα σας ανταμείψω για την αδικία που υποστήκατε(«Εγώ ειμί Κύριος, αγαπών δικαιοσύνην και μισών αρπάγματα εξ αδικίας και θέλω ανταποδώσει το έργον αυτών πιστά»( Ησαϊας 61,8)).
Σχετικά με την δικαστική επίλυση των διαφορών και όταν λέγουμε διαφορές εννοούμε τις αστικές διαφορές και όσες εκ των ποινικών διώκονται κατ’ έγκληση, ο Άγιος στο κεφάλαιο ΡΟΣ του δευτέρου τόμου του βιβλίου του επικαλούμενος χωρία του ιερού Χρυσοστόμου και του κατά Ματθαίον Ευαγγελίου, αναφέρεται στην ειρηνική και φιλική επίλυση των διαφορών και όχι στην προσφυγή στα δικαστήρια : Κοίτα να είσαι συμβιβαστικός και συμφιλιωτικός και ευδιάθετος με τους άλλους και με τους δανειστές σου με τους οποίους βρέθηκες στα δικαστήρια(«ισθι ευνοών τω αντιδίκω σου ταχύ, έως ότου ει εν τη οδώ μετ’ αυτού»(Ματθ. ε.25)). Εάν έχει κάτι μαζί σου ο αδελφός σου συμφιλιώσου μαζί του και με λόγια ειρηνικά και αδελφικά ή θα τον πείσεις η θα σε πείσει.(«εάν έχη τι ο αδελφός σου κατά σου, διαλλάγηθι μετ’ αυτού, λόγοις ειρηνικοίς και αδελφικοίς πείθων ή πειθόμενος» (Χρυσόστομος)).-
Σήμερα ο Κώδιξ Πολιτικής Δικονομίας (άρθρα 214Α και 214Β) θεσμοθέτησε την συμβιβαστική επίλυση των διαφορών, από 16-9-2000 και την δικαστική διαμεσολάβηση από 2-4-2012.6α. Αυτή η θεσμοθέτηση είναι μία ένδειξη, ότι η σοφία των Πατέρων της Εκκλησίας μας καθοδηγεί και τον σύγχρονο νομοθέτη.
Σχετικά με τον όρκο και την ψευδορκία σε τέσσερα κεφάλαια του βιβλίου του7 ο Άγιος αναφέρεται σε χωρία της Παλαιάς και Καινής Διαθήκης, των Πατέρων της Εκκλησίας και αρχαίων ελλήνων συγγραφέων. Σύμφωνα με αυτά η Παλαιά Διαθήκη συνεχώρησε τον όρκο για να εμποδίσει τους ατελείς Ιουδαίους να μην ορκίζονται στα είδωλα και απαγόρευσε σ’ αυτούς η Καινή Διαθήκη, «εγώ δε λέγω ημίν μη ομόσαι όλως»8, όταν αυτοί ικανώς γυμνάστηκαν εις την του αληθινού θεού θεοσέβειαν κατά την γνώμη του ιερού Θεοφυλάκτου και Οικουμενίου, απαγόρευση την οποίαν ασπάζονται και οι λοιποί Πατέρες της Εκκλησίας και οι αναφερόμενοι σ’ αυτά αρχαίοι έλληνες συγγραφείς. Στην Ελλάδα έχει ήδη καθιερωθεί και στην ποινική και στην πολιτική δίκη ο θρησκευτικός όρκος9, σύμφωνα με τον οποίο ο μάρτυρας «ορκίζεται ενώπιον του Θεού να πεί την αλήθεια και μόνο την αλήθεια χωρίς να προσθέσει, ούτε να κρύψει τίποτε» και ο πολιτικός όρκος σύμφωνα με τον οποίο ο μάρτυρας «δηλώνει, επικαλούμενος την τιμή και την συνείδησή του, ότι θα πει την αλήθεια και μόνο την αλήθεια, χωρίς να προσθέσει, ούτε να κρύψει τίποτε».
Πολύ πριν από τις εν λόγω νομοθετικές ρυθμίσεις είχε επικρατήσει η άποψη στους θεωρητικούς του δικαίου, ότι «οι Έλληνες πολίτες που πρεσβεύουν την χριστιανική θρησκεία δεν έχουν οπωσδήποτε υποχρέωση δόσεως όρκου, όταν καλούνται στα δικαστήρια. Αντίθετα έχουν τη δυνατότητα, από τους συνταγματικούς και δικονομικούς κανόνες, να αρνηθούν να ορκισθούν και να ζητήσουν να δώσουν απλή διαβεβαίωση, επικαλούμενοι την τιμή και την συνείδησή τους.10
Σχετικά με την αδικία, τους αδίκους και τους δικαίους ο Άγιός μας συγκεντρώνει σε τρία κεφάλαια του βιβλίου του11 ρητά και σκέψεις που αναφέρονται στις εν λόγω έννοιες, υψίστης αξίας όχι μόνο για την ηθική τελείωση του ανθρώπου, αλλά και πολύ μεγάλης σημασίας και για την ευταξία της κοινωνίας. Από όλο το πλήθος αυτών των εννοιών σταχυολογήσαμε μερικές που διακρίνονται για την βραχυλογία και την συμπύκνωση της σοφίας τους, ως: Καλύτερα μικρό κέρδος με δικαιοσύνη, παρά πολλά κέρδη και υλικά αγαθά με αδικία («κρείσσον ολίγη λήψις μετά δικαιοσύνης ή πολλά γεννήματα μετ΄αδικίας»( Παροιμ. 15,19). Χειρότερος είναι και από τον κλέπτη ο άρπαγας(«του κλέπτοντος ο άρπαξ χείρων εστί»( Χρυσοστόμου Ομιλ. 52 εις Ματθ.)). Αδικίες και πλεονεξίες και άλλα τέτοια, είναι έργα του διαβόλου(«αδικίαι δε και πλεονεξίαι και τα τοιαύτα έργα του διαβόλου εστί»( Χρυστ. Τμ. 6.480). Κάθε τόπος είναι ασφαλής σε όποιον ζει με δικαιοσύνη(«ασφαλής πάς τόπος τω ζώντι μετά δικαιοσύνης»(Ο Νύσσης Γρηγόριος). Στους δίκαιους υπάρχει πάντοτε το φως της χαράς και της ζωής(«φως δικαίοις δια παντός»(Παροιμ. 13, 9)). Νέος ήμουν και γέρασα και δεν είδα ποτέ δίκαιο να τον εγκαταλείψει ο θεός(«νεώτερος εγενόμην και γαρ εγήρασα και ουκ είδον δίκαιον εγκαταλελειμμένον»( Ψαλμ. λς 25)).
Σε άλλα κεφάλαια του βιβλίου του τον αριθμό είκοσι τέσσερα ο Άγιος έχει συλλέξει ρητά σχετικά με έννοιες που στηρίζουν την δικαιϊκή και πολιτική μας οντότητα, αλλά και με συγκεκριμένες συμπεριφορές ανθρώπων και πολιτειακών οργάνων, οι οποίες δεν αντίκεινται μόνον στην ηθική υπόσταση του ατόμου, αλλά αποτελούν συγχρόνως και ποινικά αδικήματα, τα οποία κολάζονται από την έννομη τάξη. Ειδικότερα αναφέρεται: α) σε δικαστές αδίκους, που δεν έχουν ενστερνιστεί την ιδέα της δικαιοσύνης και σε δικαστές που δέχονται δώρα και επηρεάζονται από υψηλά ιστάμενους, οι οποίοι και κατακρίνονται12. β) στους άρπαγες των υπαρχόντων και στους κλέπτες για τους οποίους εύστοχα παρατηρείται, ότι έργο του δικαστή είναι να τιμωρεί αυτούς, αλλά της διδασκαλίας του Χριστού να σταματήσει να κλέπτει ο κλέπτης.13 γ) στα ζύγια και σταθμά και τα άδικα και δίκαια μέτρα, με την έννοια της μετρήσεως, τα οποία συνδέει με την αδικία14. δ)στην βλασφημία, η οποία θεωρείται ασέβεια στο Θεό15. ε)στην αυτοχειρία(αυτοκτονία), την οποία και ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης και οι Πατέρες της Εκκλησίας καταδικάζουν, διότι η ζωή και ο θάνατος ανήκει στο θεό και δεν είναι ανδρείο να πεθάνει κανείς για να αποφύγει την φτώχεια, αυτό είναι δειλία και αδυναμία και αποφυγή των επιπόνων 16. στ)στη λοιδορία και κακολογία των άλλων, έννοιες σχετικές με το αδίκημα της δυσφήμησης του Ποιν. Κώδικα και σ’ αυτή την συκοφαντία με την σημερινή της έννοια και στον ψόγο(ψεύτικη κατηγορία) και διαβολή, στην καταλαλιά(κακολογία των άλλων), στην κατάκριση, με την έννοια της κατηγορίας, έννοιες που έχουν σχέση με την δυσφήμηση17. ζ) στο δόλο, με την έννοια του μέσου και του τεχνάσματος να εξαπατήσει κάποιο, της κακής πρόθεσης, στην επιβουλή, με την έννοια της ύπουλης σκέψης, της δόλιας ενέργειας για να βλάψει τον άλλο18. η) στο δάνειο, το οποίο δικαιολογείται για την βοήθεια των συνανθρώπων μας, αλλά χωρίς τόκο 19.θ) στους μισθωτούς, οι οποίοι είναι άξιοι του μισθού τους και σ’ αυτούς που αδικούν τους μισθωτούς και δεν τους καταβάλλουν το μισθό, οι οποίοι είναι κατακριτέοι20.ι) στη διαβάθμιση της βαρύτητας των αδικημάτων σε ακούσια και εκούσια, όπου κρίνονται ως αδικαιολόγητα τα δεύτερα 21. ια) στην παρανομία και ανομία που κατακρίνει γενικώς22. ιβ)στην αλήθεια την οποία θεωρούν μεγάλη αρετή23. ιγ) στη συνείδηση, ως αγράφου νόμου του θεού σε όλους τους ανθρώπους 24. ιδ) στην εξουσία, την οποία θέλουν να είναι άξια και στην παρρησία των εντίμων και ορθώς σκεπτομένων 25. ιε)στην ισότητα ως πηγή της δικαιοσύνης και την ανισότητα 26. Και ιστ) στην επιείκεια με την έννοια της πραότητας και όχι της διάχυτης ιδέας της επιείκειας, την οποία εκφράζει η γενική ρήτρα της καλής πίστεως στον Αστικό Κώδικα(άρθρα 200, 281, 288) 27.
Επίλογος
Σε ημάς με την ευλογία του Αγίου Νεκταρίου απομένει να μελετήσουμε και να ενστερνιστούμε τις αρχές και τις αξίες που «το λογίων θησαύρισμα» περιέχει για την ηθική μας τελείωση, την δικαίωσή μας από την ανθρώπινη κοινωνία και την ακριβοδίκαιη κρίση μας από την θεία δικαιοσύνη.
===========================================================
Παραπομπές
1 Νεκταρίου Κεφαλά. Ιερών και Φιλοσοφικών Λογίων θησαύρισμα τομ. Α(1895) σελ. γ.
2. Επιστολή με ημερομηνία 16-10-1901 προς την Μονή Βατοπεδίου (Αντρης Χατζηκώστα Τοφαλίδου. Άγνωστες επιστολές του Αγίου Νεκταρίου προς την Ιερά Μονή Βατοπεδίου στο περιοδικό Ορθόδοξη Μαρτυρία – Λευκωσία τεύχος 41 Φθιν. 1993 σελ. 126).
3. Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, Ο Πενταπόλεως Νεκτάριος σελ. 954.
4.Τομ. Α κεφ. ΡΙΕ σελ. 290, κεφ. ΡΛΣΤ σελ. 346, κεφ. ΡΛΖ σελ. 349. ΡΛΗ σελ. 350, ΡΛΘ και ΡΜ σελ.353.
5. Ευαγ, Θεοδώρου: λήμμα Δίκαιον στην Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαιδεία Τομ. 4ος σελ. 1210-1214..
6. Πέτρου Βάλληνδα Εισαγωγή εις την Επιστήμην του Δικαίου(1958) σελ. 19
6α. Η Εξώδικη Επίλυση Διαφορών εισήχθη στο Ελληνικό Αστικό Δίκαιο με τον Ν.2479/1997. ο οποίος πρόσθεσε το άρθρο 214 Α στον ΚΠολΔ . Σύμφωνα με την παρ. 1 αυτού, όπως ισχύει σήμερα «οι διάδικοι μπορούν να συμβιβάζονται, μετά την επέλευση της εκκρεμοδικίας μέχρι την έκδοση τελεσίδικης απόφασης και χωρίς να υφίσταται στάση της δίκης, όταν αντικείμενο της είναι ιδιωτικού δικαίου διαφορά, για την οποία επιτρέπεται κατά το ουσιαστικό δίκαιο να συνομολογηθεί συμβιβασμός».
Δικαστική μεσολάβηση. Σύμφωνα με το άρθρο 214Β ΚΠολΔ το οποίο προστέθηκε με την παράγραφο 1 του άρθρου 7 Ν. 4055/2012, ΦΕΚ Α 51 και ισχύει από 2 Απριλίου 2012.
1. Διαφορές ιδιωτικού δικαίου μπορούν να επιλυθούν και με προσφυγή σε δικαστική μεσολάβηση. Η προσφυγή στη δικαστική μεσολάβηση, η οποία είναι προαιρετική, μπορεί να γίνει πριν από την άσκηση της αγωγής ή και κατά τη διάρκεια της εκκρεμοδικίας.«2. Σε κάθε πρωτοδικείο και εφετείο ορίζονται, για δύο έτη, με δυνατότητα ανανέωσης για ένα επιπλέον έτος, ένας ή περισσότεροι από τους υπηρετούντες προέδρους πρωτοδικών και εφετών ή από τους αρχαιότερους πρωτοδίκες και εφέτες, ως μεσολαβητές μερικής ή πλήρους απασχόλησης.»
*** Η παράγραφος 2 αντικαταστάθηκε ως άνω με το άρθρο 102 παρ.2 Ν.4139/2013,ΦΕΚ Α 74/20.3.2013. 3. Η δικαστική μεσολάβηση περιλαμβάνει ξεχωριστές και κοινές ακροάσεις και συζητήσεις των μερών και των πληρεξούσιων δικηγόρων τους με τον μεσολαβητή δικαστή, ο οποίος και μπορεί να απευθύνει στα μέρη μη δεσμευτικές προτάσεις επίλυσης της διαφοράς. Κάθε ενδιαφερόμενος μπορεί, μετά ή δια πληρεξουσίου δικηγόρου, να προσφεύγει στον κατά τόπον αρμόδιο δικαστή μεσολαβητή υποβάλλοντας γραπτώς το αίτημα του. 4.Το δικαστήριο στο οποίο είναι εκκρεμής η υπόθεση μπορεί σε κάθε στάση της δίκης, ανάλογα με την περίπτωση και λαμβάνοντας υπόψη όλες τις περιστάσεις της υπόθεσης, να καλεί τα μέρη να προσφύγουν στη δικαστική μεσολάβηση για την επίλυση της διαφοράς τους και ταυτόχρονα, αν συμφωνούν τα μέρη, να αναβάλει την εκδίκαση της υπόθεσης σε σύντομη δικάσιμο και πάντως όχι πέραν του εξαμήνου. 5. Αν τα μέρη καταλήξουν σε συμφωνία συντάσσεται πρακτικό μεσολάβησης. Το πρακτικό υπογράφεται από τον μεσολαβητή, τα μέρη και τους πληρεξουσίους δικηγόρους τους και το πρωτότυπο του κατατίθεται στη γραμματεία του πρωτοδικείου όπου διεξήχθη η μεσολάβηση. Κατά την κατάθεση ο ενδιαφερόμενος υποβάλλει παράβολο υπέρ του Δημοσίου, το ύψος και η αναπροσαρμογή του οποίου καθορίζονται με κοινή απόφαση των Υπουργών Οικονομικών και Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων Από την κατάθεση στη γραμματεία του πρωτοδικείου, το πρακτικό μεσολάβησης, εφόσον περιέχει συμφωνία των μερών για ύπαρξη αξίωσης, αποτελεί εκτελεστό τίτλο, σύμφωνα με το άρθρο 904 παράγραφος 2 εδάφιο γ` Κ.Πολ.Δ.. 6. Η μεσολάβηση πρέπει να διεξάγεται κατά τρόπο που να μην παραβιάζει το απόρρητο αυτής, εκτός αν τα μέρη συμφωνήσουν άλλως. Πριν από την έναρξη της διαδικασίας όλοι οι συμμετέχοντες δεσμεύονται εγγράφως να τηρήσουν το απόρρητο της διαδικασίας.»
7.Τομ. Α κεφ. ΛΗ σελ. 106, κεφ. ΛΘ σελ. 110, τομ. Β κεφ. ΣΒβ σελ. 389.
8. Ματθαίου κεφ. Ε. στιχ.34-37
.
9 .άρθρο 408 παρ. 2 και 3, όπως τροποποιήθηκε με το άρθρο 14 παρ. 7 του ν. 2915/2001 και ισχύει από 16-9-2001 Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας και άρθρο 218 παρ. 2 και 4 , ΚΠοινΔ, όπως τροποποιήθηκε με το άρθρο 39 παρ. 3 του ν. 4055/2012- ΦΕΚ 51 τεύχος Α..
10. Ευαγ. Κρουσταλάκη. Η υποχρέωση ορκοδοσίας εκείνων που πρεσβεύουν τη χριστιανική θρησκεία, ιδίως μετά το Σύνταγμα του 1975, Δίκη 1980 τομ. 11 σελ. 3-33. Γ. Πρίνζιπα. Ο δικονομικός όρκος και η αντίθεσή του προς το Σύνταγμα. Δίκη ενθ. ανωτ. σελ. 33 επόμ.
11. Τομ. Α κεφ Μ. σελ. 11. νΗ σελ. 252 και νΘ σελ. 258.
12: Τομ Α.κεφ. ΡΜΒ σελ. 356 και τομ Β. ΡΟΖ σελ. 343
13. Τομ Α.κεφ. ΡΟΖ και ΡΟΗ σελ. 404.
14. Τομ Α. ΡΟΘ σελ. 405.
15. Τομ Α. ΡVE σελ. 437.
16. Τομ. Β κεφ. Ζ και ΣΙ σελ. 62 και 382 αντίστοιχα.
17. Τομ Β κεφ. Κεφ. ΠΔ, σελ. 216 και κεφ. Ρις σελ.251. ΡΚΑ σελ. 260. ΡΚΒ. Σελ.265, ΡΝΓ σελ. 267.
18. Τομ. Β. ΡΚΔ.σελ. 269,, κεφ. ΡΚΕ σελ. 270.
19 Τομ. Β κεφ. ΡΝς σελ. 312.
20. Τομ. Β κεφ. ΡΟΔ.σελ. 341.
21. Τομ. Β κεφ. ΡΜΗ.σελ. 302
22. Τομ. Β κεφ. ΡΜς.σελ. 300.
23. Τομ. Β κεφ. ΝΒ .σελ. 177.
24. Τομ. Β κεφ.Α παρ. 26 .σελ. 38.
25. Τομ. Α κεφ. ΡΠΘ.σελ. 431.
26. Τομ. Α κεφ. ΡΠ.σελ. 405.
27. Τομ. Β κεφ. ΝΓ.σελ. 178.
==============================================================================
12-2-2014
Αθήναι